Боровский Владимир Михайлович ауыл шаруашылығы ғылымдарының докторы (1956), профессор (1958), Қазақ КСР ғылымының еңбек сіңірген қайраткері (1961), Қазақ КСР Ғылым Академиясының корреспондент-мүшесі (1962), қазақ КСР Ғылым академиясының академигі (1983), КазКСР Мемлекеттік сыйлығының лауреаты (1984).

Владимир Михайлович Боровский Санкт-Петербургте Агрономия профессорының отбасында дүниеге келген. 1930 жылы Ленинград мемлекеттік университетінде геология, топырақ-география факультетіне түсіп, 1934 жылы "Топырақтану" мамандығы бойынша бітірді.

1933 жылы ЛМУ соңғы курсында оқып жүргенде КСРО ҒА қарайтын В.В. Докучаев атындағы топырақ институтына ғылыми қызметкер болып қабылданды В. М. Боровскийдің дарындылығы мен үлкен ұйымдастырушылық кабілеті байқалды. 1934-1937 жылдары академик Б.Б. Полыновтың жетекшілігімен Н.А. Качинский, В. А. Ковда, А. Ф. Большаков және басқалармен бірге Каспий маңы шөлейт жағдайында Жәнібек стационарында (Батыс Қазақстан, қазіргі Орал облысы) сортаң кешеннің топырағын, жыныстарын, жер асты сулары мен микрорельефін зерттеді. Кейінірек аталған кезеңнің жұмыстары 1937 жылы КСРО ҒА-ң В.В. Докучаев атындағы топырақ институтының директоры болған Б.Б. Полыновпен бірге қамауға алынған Боровский мен Большаковтың аттарын қоспай басылып шығарылды. 1937 жылы 29 сәуірде қамауға алынды. РКФСР Қылмыстық кодексінің 58-бабы 2, 10 және 11-тармақтары бойынша айыпталды. 1939 жылы 17 желтоқсанда КСРО ІІХК жанындағы Ерекше кеңеспен Қазақстанға 5 жылға жер аударылуға үкім шығарылды. 1989 жылы 28 сәуірде ақталды.

1940 жылдан бастап Владимир Михайлович өзінің ғылыми қызметін Қазақстанмен байланыстырды, осы кезеңнен бастап 40 жылдан астам уақыт бойы Қазақстан топырақ жамылғысына арнады: облыстық Су шаруашылығында аға инженер-топырақтанушы және Қызылорда педагогикалық институтының оқытушысы (1940-1945), ҚазКСР ҒА Қызылорда ғылыми-зерттеу базасының директоры (1945-1954), ҚазКСР ҒА Қазгипросуэлектр бөлімінің меңгерушісі (1949-1954), бөлім меңгерушісі (1954-1957), директордың орынбасары (1957-1968), ҚазКСР ҒА Топырақтану институтының директоры (1968-1984) қызметтерін атқарды.

1945 жылы Владимир Михайлович "Сырдария ойпаты" тақырыбында кандидаттық диссертациясын, ал 1956 жылы "Ежелгі Сыр - Дарья сағасының топырағы және оларды ауыл шаруашылығында игеру жолдары"тақырыбында ауыл шаруашылығы ғылымдарының докторы ғылыми дәрежесін алу үшін диссертациясын сәтті қорғады.

Владимир Михайловичтің ғылыми зерттеулері мелиоративті топырақтану, геоморфология, геохимия, агрохимия, төрттік геология, құрғақ аумақтардың топырақ-геохимиялық мәселелерінің теориясы сұрақтарына арналған.

Боровский В. М. Қазақстанда мелиорациялық топырақтану ғылыми мектебін құрды, республикада ирригацияны игеру және дамыту мақсатында өзен аңғарларының кең аумақтарын зерттеді; дельталық топырақ түзілуінің, су-тұз режимінің, сортаңды топырақ генезисінің жалпы заңдылықтары туралы теориялық ереже әзірледі, Қазақстанның мелиорациялық игеруге жарамды жер ресурстарын анықтады, сортаң топырақты мелиорациялаудың әртүрлі әдістерін ұсынды.

Сырдарияның төменгі ағысындағы зерттеулер ерекше теориялық және практикалық қызығушылық тудырып, "Сырдарияның ежелгі атырауы және Солтүстік Қызыл Құмы" атты 2 томдық монография болып баяндалды. Онда Дельта жазықтарының генезисі, суарудың дамуына байланысты топырақ эволюциясының теориясы жасалды, топырақ-жер асты сулары жүйесіндегі су-тұз алмасуының қарқыны, сипаты мен бағыты анықталды, "лито-морфопедогенездің"бірыңғай процесінің сипаты түсіндірілді. Бұл Дельта топырағы туралы ең үлкен ғылыми монография.

Оның іргелі еңбектері Сырдария, Іле, Шу, Талас өзендерінің аңғарларында суаруды кеңінен дамытудың ғылыми негізі болды.

Ол әзірлеген лито-морфопедогенез біртұтастығы теориясы Қазақстанның оңтүстік өзендерінің дельталық топырақ түзілуін ғана емес, сонымен бірге әлемнің құрғақ жерлерінің суарылатын аудандарда топырақ түзілу жағдайларының мәнін ашады. Бұл біртұтастықтың бұзылуы сөзсіз деградацияға және суару шөлейттену процестерінің дамуына әкеледі.

Өзінің ұстазы, ірі кеңестік топырақтанушы-геохимик академик Б. Б. Полыновтың геохимиялық ландшафттар туралы идеяларын дамыту оған Қазақстанның оңтүстік бөлігін топырақ-геохимиялық көрсеткіштер бойынша аудандастыруға және тұз жинақтау түрлері бойынша үш провинцияға бөлуге мүмкіндік берді: Каспий маңындағы хлоридті, Арал маңындағы сульфатті және Балқаш маңындағы сульфатті-содалы.

Көп жылдық зерттеулердің нәтижелері бойынша Владимир Михайлович 230 ғылыми еңбегін, оның ішінде 8 монографиясын жариялады. Оның басшылығымен халықаралық үйлестіру шеңберінде ЮНЕСКО жобасы бойынша орындалған әлем картасының дербес бөлігі ретінде Қазақстанның тұзды топырақтары әлемінің картасы жасалды. Олар КСРО-ның әртүрлі аймақтары мен аудандарын суарудың тиімділігі мәселесін егжей-тегжейлі қарастырды. Орта Азия республикалары арасында суаруға жұмсалған шығындардың ең жоғары қайтарымы Қазақстанда алынуы мүмкін екені анықталды. Владимир Михайловичтің тікелей ықпалымен сортаң топырақты мелиорациялау теориясы мен практикасы мәселелерін ойдағыдай шешу, мелиорат-топырақтанушылардың мектебін құрумен қатар, республиканың сортаң топырақтарының табиғатын зерттеу одан әрі дамыды, оларды жақсартудың әртүрлі әдістері ұсынылды. Тұзданған жерлерді мелиорациялаудың ғылыми дәлелденуі КОКП ОК мен КСРО Министрлер Кеңесінің сонымен бірге ҚазКСР КОКП ОК және ҚазКСР Министрлер Кеңесінің (1980) тұзданған жерлерді игеру туралы Қаулыны қабылдауына негіз болды.

В.М. Боровский суару, мелиорация, картография және еліміздің жер қорларын іс жүзінде игеру мәселелері бойынша көптеген (30-дан астам) одақтық, республикалық және халықаралық форумдардың, конгресстердің, съездердің, конференциялар мен кеңестердің белсенді қатысушысы және ұйымдастырушысы болды. Оның шығармашылық және ұйымдастырушылық қабілеттері Алматыда топырақтанушылардың IV Бүкілодақтық съезін (1971), Х Халықаралық топырақтанушылар конгресінің Солтүстік Қазақстан аумағында құрғақ аумақтар экологиясы бойынша ғылыми экскурсиясының бесінші турын (1974), дамушы елдердің (Азия, Африка және Латын Америкасы) мамандарына арналған халықаралық курстарды(1979) өткізу кезінде толық байқалды.

В. М. Боровский жақсы ғылыми насихаттаушы болды, ол радиоға, теледидарға, газеттерге қызықты хабарламалармен жиі шығып тұратын. Владимир Михайлович қоғамдық жұмыстарғада көп күш пен қуат жұмсады. Ол ҚазКСР ҒА "Топырақтану және топырақты мелиорациялау мәселелері" ғылыми кеңесінің төрағасы, КСРО ҒА ғылыми кеңесі төрағасының орынбасары, КСРО ҒА ЖҚО Орталық Кеңесі Төралқасының мүшесі, Арал теңізі және Балқаш проблемалары жөніндегі ҚазКСР ҒА Төралқасы комиссиясының төрағасы және т.б. болды. 

В. М. Боровскийдің жетекшілігімен оның 40 шәкірті кандидаттық және докторлық диссертацияларын қорғап, ұстаздарының бастамаларын жалғастырды.

Кеңес ғылымына сіңірген зор еңбегі үшін В. М. Боровскийге Қазақ КСР ғылымына еңбек сіңірген құрметті қайраткер атағы берілді (1961), «Еңбек Қызыл Ту» орденімен (1976), «Халықтар Достығы» орденімен (1979), «Ұлы Отан соғысындағы ерен еңбегі үшін 1941-1945» (1946), «Ерен еңбегі үшін. В.И. Лениннің туғанына 100 жыл толуына орай» (1970), «Ұлы Отан соғысындағы Жеңістің 30 жылдығы 1941-1945» (1975), «Тың жерлерді игергені» үшін (1956), «Еңбек ардагері» (1975) төс белгілерімен және Қазақ КСР Жоғарғы Кеңесінің Құрмет грамотасымен (1961) марапатталған. 1984 жылы ҚазКСР Мемлекеттік сыйлығының лауреаты атағы қайтыс болғаннан кейін берілді. .